Πνευ­μα­τι­κή ιδιο­κτη­σία εί­ναι  το δι­καί­ω­μα που η έν­νο­μη τά­ξη απο­νέ­μει στον δη­μιουρ­γό ενός πνευ­μα­τι­κού έρ­γου πά­νω στο έρ­γο αυ­τό. Πνευ­μα­τι­κή ιδιο­κτη­σία εί­ναι επί­σης  και ολό­κλη­ρος ο σχε­τι­κός θε­σμός δη­λα­δή το σύ­νο­λο των κα­νό­νων που ρυθ­μί­ζουν αυ­τό το δι­καί­ω­μα.

Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να το πε­ριε­χό­με­νο του δι­καιώ­μα­τος της πνευ­μα­τι­κής ιδιο­κτη­σί­ας, εί­ναι το δι­καί­ω­μα της εκ­με­τάλ­λευ­σης του έρ­γου (πε­ριου­σια­κό δι­καί­ω­μα) και το δι­καί­ω­μα της προ­στα­σί­ας του προ­σω­πι­κού δε­σμού του δη­μιουρ­γού προς το έρ­γο του (ηθι­κό δι­καί­ω­μα). Συ­νε­πώς ο θε­σμός της πνευ­μα­τι­κής ιδιο­κτη­σί­ας ρυθ­μί­ζει κα­νό­νες για την εκ­με­τάλ­λευ­ση του δι­καιώ­μα­τος και επι­τρέ­πει στον δη­μιουρ­γό να καρ­πω­θεί οι­κο­νο­μι­κά οφέ­λη από την αξιο­ποί­η­ση του έρ­γου του. Επί­σης παρέχει στον δημιουργό το δικαίωμα να προστατεύσει το έργο του από αυθαίρετες τροποποιήσεις ή διασκευές, να αποφασίζει εκείνος για τον τρόπο και χρόνο δημοσίευσης του έργου του και να αναγνωρίζεται ως δημιουργός. Το δί­καιο της πνευ­μα­τι­κής ιδιο­κτη­σί­ας βρί­σκε­ται στον πυ­ρή­να της πο­λι­τι­στι­κής ζω­ής. Διέ­πει την πο­λι­τι­στι­κή πα­ρα­γω­γή, όπως κυ­ρί­ως την πα­ρα­γω­γή έρ­γων φι­λο­λο­γι­κών, μου­σι­κών, επι­στη­μο­νι­κών, έρ­γων των κα­λών τε­χνών, του κι­νη­μα­το­γρά­φου.  Συ­νε­πώς συμ­βάλ­λει στην ανά­πτυ­ξη του πο­λι­τι­σμού, της επι­στή­μης και της οι­κο­νο­μί­ας. Η ύπαρ­ξη και η λει­τουρ­γία του θε­σμού εξα­σφα­λί­ζει τα πα­ρα­πά­νω αφού αποτελεί τον μόνον τρόπο χρηματοδότησης της πολιτιστικής δημιουργίας και παραγωγής.